ECUADOR
Geschiedenis

To read about ECUADOR in English - click here

Ecuador verre reizen van ANWB

Steden ECUADOR

Quito

Populaire bestemmingen ECUADOR

Galapagoseilanden

Geschiedenis

Pre-Columbiaanse tijdperk

advertentie

Aardewerk Valdivia Cultuur Ecuador_{Photo: Germanum94 in het publieke domein}

De eerste bewoners van Ecuador waren verzamelaars, jagers en vissers. Men denkt dat de overgang van deze nomadische stammen naar een formatieve levenswijze ongeveer 5000 jaar geleden heeft plaatsgevonden. Het aardewerk dat van deze culturen langs de kust van Ecuador is gevonden, is het oudste ooit in de beide Amerika's gevonden en behoort tot de zogenaamde Valdivia-cultuur. De oudste gevonden Valdivia-nederzetting dateert van ca. 3500 v.Chr. en heet Loma Alta. Een andere belangrijke archeologische vindplaats is Real Alto, een echte stad met tempels van ca. 1500 v.Chr.

Hoe deze Valdivia-cultuur zich in Ecuador ontwikkeld heeft is nog steeds onduidelijk. Een aantal wetenschappers zag sterke overeenkomsten tussen het aardewerk van de Jomon-cultuur op het Japanse eiland Kyushu. Echte bewijzen dat de Valdivia-cultuur afstamt van Japan zijn echter nooit gevonden. Bovendien komen de bewerkingen van het aardewerk overal ter wereld voor en zijn meer het gevolg van identieke technische hulpmiddelen die men had. Ook Polynesische afkomsttheorieën zijn onduidelijk en nooit bewezen.

Ook in het Amazonegebied van Ecuador woonden eerst jagers en verzamelaars. Landbouwdeskundigen ontdekten echter dat al 6000 jaar v.Chr. de casaveplant (maniok) in cultuur werd gebracht en er steden met vele duizenden inwoners langs de oevers van de Amazone en op de hellingen van de Ecuadoraanse Andes moeten hebben bestaan. Rond 3000 v.Chr. was er al intensief handelscontact geweest tussen bewoners van de Costa en de Sierra. Bewijs is gevonden in Cerro Narrio, een pre-Columbiaans handelscentrum.

advertentie

La Tolita mythological figure in feathered costume, Ecuador_{Photo: Marsupium in het publieke domein}

Voordat de Inca's hun intrede deden was er al sprake van een grote culturele bloeiperiode van verschillende beschavingen. De La Tolita-cultuur bereikte haar hoogtepunt ca. 300 jaar v.Chr. o.a. in Noord-Ecuador. Deze cultuur werd beroemd door de vele gouden en platina voorwerpen die gevonden zijn. Archeologen gaan ervan uit dat het eiland La Tolita een pre-Columbiaanse heilige plaats is geweest. Vanwege het zeer hoge smeltpunt van platina is het zeer bijzonder dat het deze cultuur toch lukte om zulke fraaie voorwerpen van platina te maken. De Manta-cultuur kwam voor in de huidige provincie Manabí. Ook zij maakten prachtige voorwerpen en in de stad Manta woonden meer dan 20.000 inwoners. De Manta-cultuur kenmerkt zich verder door de uitgebreide handelscontacten met o.a. West-Mexico en Peru. Ook denkt men dat zij de ontdekkers van de Galapagoseilanden waren.

De La Tolita- en Manta-cultuur waren halverwege de 15e eeuw verdwenen en hadden plaats gemaakt voor boerengemeenschappen, de zogenaamde Sierra-culturen. Machtige Sierra-culturen waren de Cañaris en de Caras. De Caras hadden sterke banden met stammen uit het Amazonegebied en leefden aanvankelijk in de noordelijke kuststrook van Ecuador, maar trokken in de 15e eeuw naar het zuidelijke Sierra-gebied. Het spinnen en weven van schapenwol was hun voornaamste economische activiteit en dit volk werd geleid door één familie, de familie Shyri.

In het centrale deel van de Sierra woonden de Puruhá's, een krijgersvolk onder leiding van de familie Duchicela. De Caras en de Puruhás gingen in de 14e eeuw door een aantal huwelijken samen en rond de stad Quito ontstond zo het koninkrijk Quitu. Dit volk voerde vele oorlogen tegen de Cañaris en de soldaten wedren gerekruteerd uit de gewone bevolking. Rond deze tijd kwamen ook de Inca's ten tonele. Zij leefden aanvankelijk in de Peruaanse Andes en begonnen vanaf ca. 1430 met de uitbreiding van hun rijk. Rond 1460 begon hun strijd tegen de Cañaris met als doel de verovering van Quitu.

advertentie

Inca Bouwwerk in Ingapirca, Ecuador_{Photo: Delphine Ménard CC 2.0 France no changes made}

Deze strijd werd gewonnen door de Inca-koning Tupac-Yupanqui. Uit wraakzucht door de tegenstand van de Cañaris werd de mannelijke bevolking in het Cañaris-gebied bijna geheel uitgeroeid. In 1492 werd Quito veroverd en in het noorden werden na 17 jaar strijd de Caras verslagen door de zoon van Tupac, Huayna-Capac. In het spoor van de Inca's trokken veel Quechua-sprekende indianen uit het huidige Peru naar Quito en omgeving en de Cañaris en Caras werden naar Peru gedeporteerd. De Inca's introduceerden de lama als lastdier, nieuwe gewassen, irrigatiemethoden en het wegennet van de Inca's werd doorgetrokken naar Quito.

De inwoners van Ecuador moesten voor de Inca's werken volgens het Mita-systeem: geen belastingen, maar arbeid of het verrichten van diensten. Hoewel het Inca-bewind wreed en vijandig was, trouwden verschillende Inca-leiders met dochters van plaatselijke koningsdochters. Bedoeld als versterking van de eenheid in het Inca-rijk, werd juist het tegenovergestelde bereikt. De Inca's waren namelijk vaak al getrouwd met Inca-prinsessen. Hierdoor ontstonden tussen de kinderen van beide vrouwen problemen met de troonsopvolging, waar beiden recht op dachten te hebben. Na de dood van Huayna-Cupac in 1527 werd Huascar troonopvolger, zeer tegen de zin van Atuahalpa. Er volgde een machtsstrijd die vijf jaar zou duren met Atuahalpa als uiteindelijke overwinnaar.

Spaanse overheersing

advertentie

Francisco Pizarro, Ecuador_{Photo: Fondo Antiguo de la Biblioteca de la Universidad de Sevilla CC 2.0 Generic no changes made}

Door de komst van de Europeanen zou zijn heerschappij maar enkele maanden duren. In 1526 zetten de eerste, vaak uit de Spaanse provincie Extramadura afkomstige Spanjaarden, voet op Inca-bodem. Het waren verkenners van de Spaanse ontdekkingsreiziger en conquistador Francisco Pizarro. De goud- en zilverkoorts sloeg al snel toe onder de Spanjaarden en in 1531 kwam Pizarro terug om het gebied te veroveren. Na hevige strijd met indianen en een reis vol ontberingen bereikten ze de stad waar Atualhalpa woonde, Cajamarca. Atahualpa werd gevangen genomen en onder valse voorwendselen ca. 25 ton goud afhandig gemaakt. Toen ze hem niet meer nodig hadden werd hij beschuldigd van verraad en aan de wurgpaal ter dood gebracht.

Verschillende andere conquistadores trokken naar het Inca-gebied en dat zorgde daar voor veel onrust en uiteindelijk was in 1549 het hele noordelijke Inca- rijk veroverd door maar 2000 Spaanse soldaten die 500.000 indianen aan zich hadden onderworpen. Pas in 1554 werd de bestuurlijke chaos door de elkaar bestrijdende conquistadores hersteld. In 1563 kreeg het huidige Ecuador de naam Real Audiencia de Quito en zou tot ca. 1700 deel uit gaan maken van het onderkoninkrijk Peru. Er werd een feodaal landbouwsysteem geïntroduceerd; het land werd verdeeld onder de conquistadores, al snel gevolgd door de eerste Spaanse kolonisten. Ook de eerste slaven werden uit Afrika aangevoerd om te gaan werken op de cacaoplantages. Hoewel er nog wel naar goud en zilver gezocht werd, was al snel duidelijk dat er lang niet zoveel te halen was als bijvoorbeeld in Peru of Bolivia. Grootschalige mijnbouw bleef hier dus achterwege.

advertentie

Hoofdplein van Quito in de 18e eeuw, Ecuador_{Photo: Publiek domein}

In Ecuador werden daarentegen de eerste uitheemse tarwe en bananen verbouwd. De slechte toegankelijkheid zorgde ervoor dat de meeste Ecuadoraanse indianenvolken niet met uitroeiing bedreigd werden. Het koloniale beleid van de Spanjaarden steunde op de zogenaamde"encomienda" en op de kerk. Het encomienda- systeem hield in dat er stukken land geleend werden aan de Spaanse conquistadores, ambtenaren en kolonisten. Ze waren verantwoordelijk voor exploitatie en beheer van het land, maar ook voor het welzijn van de indianen die op hun land woonden. De indianen verdienden echter zo weinig dat ze zich in de schulden moesten steken om het hoofd boven water te houden. Dit systeem van uitbuiting werd van harte ondersteund door de kerk die zelf ook grootgrondbezitter was. Ook de bekering tot het katholieke geloof werd vaak met geweld en onder dwang uitgevoerd.

In 1835 bezocht de wetenschapper Charles Darwin de door Ecuador geannexeerde Galápagoseilanden. Zijn observaties droegen veel bij aan de ontwikkeling van de evolutieleer.

Door de Spaanse onderdrukking ontstonden er al snel verschillende onafhankelijkheidsbewegingen. O.a. door belastingverhogingen ontstond er in 1592 een tien maanden durende opstand die alleen met veel geweld gestopt kon worden door de Spanjaarden.

Ecuador op weg naar onafhankelijkheid

advertentie

Simon Bolivar, Ecuador_{Photo: Publiiek domein}

In de 18e eeuw drongen de ideeën van de Verlichting door tot in Ecuador en zorgden voor een voedingsbodem waardoor al in 1809 de eerste staatsgreep plaatsvond in Quito. In 1808 werd de Spaanse koning Ferdinand VII door Napoleon afgezet. Het verzet hiertegen in Spanje sloeg over naar de koloniën toen de nieuwe machthebbers in Europa een aantal repressieve wetten op de koloniën losliet.

In 1809 greep een groep"criollo's" de macht in Quito. Deze opstand werd met veel geweld neergeslagen door de Spanjaarden. Twee jaar later volgden weer een machtsgreep die echter eenvoudig werd onderdrukt door de Spanjaarden. De weg naar de onafhankelijkheid kwam echter steeds meer open te liggen ook al stuurde de inmiddels weer teruggekeerde koning van Spanje Ferdinand VII, een grote troepenmacht naar de koloniën om de zaak weer onder controle te krijgen. De belangrijkste figuur in de strijd tegen de Spaanse loyalisten was de Venezolaan Simón Bolívar, de"bevrijder" (El Libertador). Hij veroverde het huidige Colombia (toen: Nieuw Granada) en Venezuela. In mei 1822 werd het rechtsgebied Quito bevrijd na de slag bij Pichincha onder leiding van Antonio José de Sucre. Bolívar wilde de bevrijde landen verenigen in een republiek of een federatie, Gran Colombia genaamd. Venezuela, Colombia en het rechtsgebied Quito traden tot de Federatie toe in 1822, maar al in 1830 viel de Federatie uiteen.

De gezaghebber van Quito Juan José Flores riep in september 1830 de Republiek Ecuador uit met dezelfde grenzen als die van het rechtsgebied. Dit gebeurde echter niet zorgvuldig genoeg en zou later tot grensconflicten met Peru leiden. De toestand van de arme bevolking veranderde nauwelijks en de politieke macht werd betwist door het conservatieve Quito en het liberale Guayaquil, oftewel tussen de Costa en de Sierra. President Flores bood de liberalen aan om per toerbeurt te regeren, waarbij het militaire gezag steeds in Quito gevestigd zou blijven. In 1843 weigerde Flores echter terug te treden voor de liberaal Rocafuerte. Twee jaar later grepen de liberalen alsnog de macht en werd Flores afgezet, maar de vijftien jaar daarna had Ecuador elf regeringen en werd de grondwet drie maal herschreven. Als gevolg hiervan stagneerde de economie volkomen. Ook waren er weer diverse grensproblemen met Colombia en Peru. Positief was dat de slavernij in 1852 officieel werd afgeschaft.

advertentie

Gabriel García Moreno, Ecuador_{Photo: Publiek domein}

In 1860 volgde er een opstand van de conservatieven onder leiding van een van de belangrijkste figuren uit de Ecuadoraanse geschiedenis, Gabriel García Moreno, die van Ecuador een theocratie wilde maken. De zeer katholieke maar tirannieke Moreno verbood o.a. de vrijheid van meningsuiting en van drukpers en niet-praktiserende katholieken en andersdenkenden werd het staatsburgerschap ontnomen. Hij wist echter wel de rust in Ecuador te herstellen en ook economisch ging het beter. In 1875 werd Moreno vermoord en in 1895 kwam er een einde de macht van de conservatieven.

20e eeuw

Rond 1900 was de liberaal Eloy Alfaro aan de macht en hij streefde in zijn economische politiek naar samenwerking met de kapitalistische staten, maar ook hij werd vermoord, nu door katholieke fundamentalisten. Dit naar aanleiding het invoeren van de scheiding tussen kerk en staat.

Tussen 1914 en 1925 maakte Ecuador een economische malaise door die gepaard ging met veel sociale onrust. Na een militaire staatsgreep in 1925 volgde de dictatuur van Isidro Ayora die fiscale en economische hervormingen doorvoerde. De terugkeer van een liberaal bewind in 1931 leidde tot de invoering van vrouwenkiesrecht.

José María Velasco Ibarra, Ecuador_{Photo: Unknown CC 3.0 Netherlands no changes made}

In de tweede helft van de jaren dertig regeerden militaire junta's het land. De moeilijke internationale economische omstandigheden, de politieke instabiliteit en een nieuwe oorlog met Peru vormden de achtergrond van de groeiende nationale crisis. Het klimaat was toen rijp voor een populistische demogoog als José Maria Velasco Ibarra die tussen 1933 en 1972 vijf termijnen president van Ecuador was. De positie van Velasco, die handig manoeuvreerde tussen links en rechts, hing af van zijn sterke, directe band met de bevolking en later, toen die band minder werd, van de steun van het leger. Zijn bewind kenmerkte zich door het opstellen van veelbelovende programma's voor publieke werken, industrialisatie en landhervormingen, maar ook door een falende uitvoering van alle mooie plannen. Tijdens zijn bewind laaide het grensconflict met Peru regelmatig op. In 1941 werd de helft van het grondgebied van Ecuador zonder veel tegenstand door de Peruanen bezet. In 1942 werd het protocol van Rio de Janeiro gesloten waarin de grensverschuiving geratificeerd werd. Ecuador tekende het verdrag ook maar zou het later weer aanvechten.

In de jaren zestig en zeventig groeide de economie gestaag, en was het daardoor op het politieke front ook wat rustiger. Met name de bananenexport groeide enorm. In 1964 werd een landhervorming doorgevoerd waardoor er een einde kwam aan het systeem van grootgrondbezit (haciendas) en horigheid. In 1967 werden er grote olievoorraden ontdekt die nu nog steeds de kurken zijn waar de economie op drijft.

Begin 1972 bracht het leger Velasco ten val om de dat jaar te houden presidentsverkiezingen te voorkomen. Generaal Rodriguez Lara, die behoorde tot de links-nationalistische, zogenaamde Peruaanse vleugel in de strijdkrachten, werd president. Hij voerde echter geen echt progressief sociaal beleid maar gaf wel ruime aandacht aan de nationale economie. Begin 1976 werd Rodriguez Lara weer afgezet en vervangen door een junta die de geleidelijke terugkeer naar een burgerregering aankondigde.

Op 15 januari 1978 werd er een nieuwe grondwet aangenomen die voor iedereen kiesrecht inhield. In 1979 werd de centrum-linkse Jaime Roldós Aguilera tot president gekozen. Hij beloofde sociale en economische hervormingen ten gunste van het gewone volk, maar had de pech dat de olieprijs op de wereldmarkt kelderde waardoor alle mooie plannen niet meer gerealiseerd konden worden. Het opnieuw oplaaiende conflict over het deel van het Amazonegebied dat Ecuador in 1941 aan Peru had verloren, leidde in 1981 tot een grensoorlog tussen beide landen.

In 1981 kwam Roldós om bij een vliegtuigongeluk. Vice-president Osvaldo Hurtado nam zijn plaats in en probeerde het beleid van zijn voorganger voort te zetten. Ook hij had echter pech: grote overstromingenbrachten enorme schade toe aan wegen, spoorwegen en de rijst- en bananenoogst. Hurtado ontsloeg de opperbevelhebber van de strijdkrachten en de minister van Defensie, die gekant waren tegen zijn pogingen tot verzoening met Peru. De verkiezingen van 1984 werden gewonnen door de conservatief Léon Febres Cordero. Zijn streven naar een vrijemarkteconomie en autoritaire regeerstijl zorgden voor veel sociale onrust en politieke instabiliteit.

Er volgde een coup van luchtmachtgeneraal Frank Vargas, die echter mislukte en Vargas werd gevangengenomen. In 1987 werd Febres ontvoerd door Vargas- aanhangers. Febres kwam pas vrij toen hij Vargas amnestie verleende. In 1988 werden de verkiezingen gewonnen door de sociaal-democraat Rodrigo Borja Cevallos. Ook hij introduceerde tal van hervormingen en wilde vooral de hoge inflatie beteugelen. Hij moest daarvoor wel impopulaire maatregelen nemen die leidden tot vele stakingen.

Zijn opvolger Sixto Durán Ballén probeerde door decentralisatie, modernisering en privatisering van Ecuador economisch en politiek een stabiel land te maken. De uitvoering van het economische aanpassingsprogramma verliep in de eerste helft van de jaren negentig moeizaam, doordat de regering voortdurend botste met een oppositionele meerderheid in het parlement en ook vakbonden en indiaanse organisaties zich fel verzetten. De parlementsverkiezingen van mei 1994 liepen uit op een forse nederlaag van de partijen van president Durán Ballén.

In 1995 volgden er weer een serie grensincidenten met Peru waarbij tientallen doden vielen. Internationale waarnemers houden sinds de wapenstilstand van april 1995 toezicht op de naleving ervan. Durán werd in 1996 opgevolgd door de excentrieke Abdalalá Bucaram (El loco = de gek), die dankzij mooie beloften veel stemmen won in de lagere sociale klassen. De door hem geïnitieerde voedsel- en woningprogramma's zorgde voor veel enthousiasme onder de bevolking. Het bleek echter allemaal gebakken lucht en al snel startte hij gigantische bezuinigingsoperaties en in een zeer korte tijd belandde Ecuador midden in een economische crisis. Op 6 februari 1997 werd hij door het parlement afgezet wegens"geestelijk onvermogen".

Tijdelijk staatshoofd werd Fabian Alarcon. De presidentsverkiezingen van mei 1998 werden na een noodzakelijke tweede ronde gewonnen door de burgemeester van Quito, Jamil Mahuad Witt. In augustus 1998 werd er weer een nieuwe grondwet aangenomen. In oktober 1998 bereikten de regeringen van Peru en Ecuador een overeenkomst die de grens tussen beide landen in het Amazonegebied vastlegde. Ook kreeg Ecuador het recht van navigatie over de Amazonerivier. De slechte economische situatie leidde begin 1999 tot een vrije val van de waarde van de sucre. De maatregelen van de regering om de crisis te bestrijden stuitten op verzet van de vakbonden, maar op 18 maart bereikte president Mahuad een akkoord met de oppositie over een gematigd bezuinigingspakket.

Na maandenlange onderhandelingen keurde het IMF eind augustus een lening van $ 400 miljoen goed op voorwaarde van een verhoging van de belastingen en een hervorming van het financiële systeem. Begin oktober schortte de regering de betalingen (rente en afbetaling) op de buitenlandse schuld van 13 miljard dollar op, wat leidde tot een kredietstop door buitenlandse financiële instellingen.

21e eeuw

Sinds 22 januari 2000 is Gustavo Noboa Bejarano president na een coup tegen de zittende president Mahuad. Honderden indianen bestormden samen met een groep soldaten de parlementsgebouwen in de hoofdstad Quito. Het Ecuadoriaanse leger vroeg Mahuad om af te treden om zo een democratische oplossing te vinden voor de crisi in het land.

In november 2002 werd de vulkaan El Reventador (3560 meter) na een onderbreking van 26 jaar weer actief. De berg begon een grote hoeveelheid gas, rook en as uit te stoten. De berg ligt ongeveer 100 kilometer ten oosten van de hoofdstad Quito, en veroorzaakte zelfs daar de nodige overlast.

Lucio Gutiérrez Borbua, Ecuador_{Photo: Antônio Milena/ABr CC 3.0 Brazil no changes made}

De verkiezingen van november 2002 werden gewonnen door oud-kolonel Lucio Gutiérrez Borbua van de 'Partido Sociedad Patriótica' (PSP). Gutiérrez maakte deel uit van de coup tegen president Mahuad. De president verkreeg aanvankelijk vooral steun van linkse en inheemse groeperingen. Sinds zijn aantreden sloeg deze steun echter om in kritiek op zijn orthodoxe economische politiek in de lijn van zijn voorgangers. Het werd Gutiérrez niet in dank afgenomen toen hij 27 van de 31 hogerechters verving in december 2004. Vervolgens ontstond er een nationale crisis toen de voorzitter van het hooggerechtshof Guillermo Castro Dager de veroordeling tegen ex-president Bucaram (zijn jeugdvriend en politiek medestander) introk. Bucaram keerde terug van zijn ballingschap in Afrika en verklaarde"ik ben ouder en wijzer, maar gekker dan ooit!". Om de woedende demonstranten tot bedaren te brengen kondigde Gutiérrez het ontslag van het hooggerechtshof aan terwijl hij ook de noodtoestand afkondigde. Vier mensen lieten het leven in ongeregeldheden tussen de demonstranten en de door de overheid opgetrommelde tegendemonstranten. Het Congres dwong de president tot aftreden wegens zijn onverantwoordelijke gedrag en dictatoriale trekken. Het leger verklaarde niet op te zullen treden tegen het eigen volk en de president niet langer te steunen. Gutiérrez ontvluchtte per helikopter zijn paleis om asiel aan te vragen bij de Braziliaanse ambassade. Ook Bucaram ontvluchtte wederom het land voor asiel in Panama.

Voormalig vicepresident Alfredo Palacio regeert sinds 19 april 2005 het land en is de zevende president binnen negen jaar. De 66 jarige cardioloog Palacio die zich voorheen al kritisch uitliet tegenover Gutiérrez is niet verbonden aan een politieke partij. De ontevredenheid die tot uiting kwam in de volksprotesten was niet slechts gericht tegen Gutiérrez, het was een uiting van onvrede en wantrouwen tegenover de gehele politieke klasse. Palacio staat daarom voor de uitdaging om de democratie in ere te herstellen en het vertrouwen van het volk hiervoor te winnen. Palacio deed diverse pogingen tot politieke hervormingen, die allen door het Congres werden verworpen. In een transparant proces met technische assistentie en monitoring van o.a. de VN, OAS en Spanje werd een nieuw Hooggerechtshof samengesteld.

Rafael Correa, Ecuador_{Photo: Roosewelt Pinheiro/Abr CC 3.0 Brazil no changes made}

In november 2006 won de linkse econoom Rafael Correa de verkiezingen. Op 15 januari 2007 werd hij geïnaugureerd als achtste president in tien jaar tijd.

In maart 2008 ontstaat er een crisis met Colombia vanwege een grensoverschrijding door Colombia In juni worden er weer op laag niveau diplomatieke betrekkingen onderhouden. In april 2009 wint Correa de presidentverkiezingen met een meerderheid van 51% in de eerste ronde. In april 2010 dreigt de regering met overname van buitenlandse olieconcessies, wanneer die maatschappijen niet meer staatsbemoeienes toestaan.

Eind september, begin oktober 2010 werd Ecuador geteisterd door gewelddadige onlusten. Politiemensen kwamen in opstand tegen hervormingen en bezuinigingen die een verslechtering van hun inkomens en privileges inhielden. De regering kondigde de noodtoestand af nadat het gebouw waarin zich president Correa bevond, omsingeld werd door boze agenten. Bij de protesten vielen minstens twee doden. Mei 2011 stemmen kiezers voor een hervormingsprogramma van president Correa, tegenstanders vinden dat de president te veel macht naar zich toe trekt. In februari 2013 wint Correa opnieuw de verkiezingen. In oktober dreigt hij af te treden wanneer het parlement abortus toestaat. In oktober 2014 staat het constitutionele hof het parlement toe om grondwetswijzigingen voor te bereiden om de termijnen voor het presidentschap op te rekken.

In december 2015 zijn er demonstraties nadat het parlement dit besluit ook daadwerkelijk neemt. President Correa zegt toe dat hij zich niet herkiesbaar stelt in 2017. Hij werd opgevolgd door Lenin Morena, die de verkeizingen van mei 2017 won. In 2018 wordt per referendum besloten dat een president maximaal twee termijnen mag uitdienen. In 2019 zijn er massale protesten van de inheemse bewoners tegen de verhoging van de brandstofprijzen.

Guillermo Lasso, een liberaal voorstander van de vrije markt, maakte een einde aan 14 jaar centruminks bewind toen hij de presidentsverkiezingen van 2021 won en zijn socialistische tegenstander Andes Arauz nipt versloeg.

ECUADOR LINKS

Advertenties
• Vliegen naar Ecuador
• Djoser Rondreis Ecuador
• Ecuador verre reizen van ANWB
• Rondreizen Ecuador
• Bouw je eigen Ecuador Rondreis
• Hotels Trivago
• Hotels Ecuador
• Autoverhuur Sunny Cars Ecuador
• Boeken, ook tweedehands, over ECUADOR bij Bol.com

Nuttige links

Dieren in Ecuador (N)
Reisfoto's Ecuador
Reisinformatie Ecuador (N)
Reizendoejezo - Ecuador (N)
Rondreis door Ecuador (N)
Rondreis Ecuador (N)
Startpagina Ecuador (N)
Vakantiebestemming.info Ecuador (N)

Bronnen

Ecuador

Cambium

Luft, A. / Reishandboek Ecuador en de Galápagoseilanden

Elmar,

Rachowiecki, R. / Ecuador & the Galápagos islands

Lonely Planet

Renterghem, O. van / Ecuador : mensen, politiek, economie, cultuur

Koninklijk Instituut voor de Tropen/Novib

Vries, W. de / Ecuador, Galápagos

Gottmer

CIA - World Factbook

BBC - Country Profiles

laatst bijgewerkt maart 2024
Samensteller: Arie Verrijp / Geert Willems